- filia
- fĭlĭa, ae, f.
une fille, une enfant.
- gén. sing. filiāi, Plaut. Aul. 2, 4, 16; dat. et abl. plur. filiabus, Cato ap. Prisc. p. 733 P.; Liv. 24, 26, 2; Sen. Q. N. 1, 17; Inscr. Grut. 750, 6; August. C. D. 3, 5; 15, 23; Dig. 30, 15, § 1; 40, 12, 3, § 2; cf. Plin. ap. Charis. p. 103 fin. P.; filiis, Enn. d. Prisc. l. l.; Plaut. Stich. 4, 1, 61; id. Poen. 5, 3, 9; Front. Strat. 4, 3, 5; Liv. 38, 57, 2; Just. 7, 3, 3; Auct. B. Alex. 33, 2.
- filia familias (filiafamilias) : fille de famille (fille qui a son père).
- pinus, silvae filia nobilis, Hor. C. 1, 14, 12 : le pin, noble enfant de la forêt. --- cf. Mart. 14, 90.
- Massilia Graium filia, P. Nol. Carm. 21, 305 : Marseille, fille des Grecs.
- o matre pulchra filia pulchrior, Hor. C. 1, 16, 1 : ô fille plus belle que ta mère, pourtant belle.
* * *fĭlĭa, ae, f. une fille, une enfant. - gén. sing. filiāi, Plaut. Aul. 2, 4, 16; dat. et abl. plur. filiabus, Cato ap. Prisc. p. 733 P.; Liv. 24, 26, 2; Sen. Q. N. 1, 17; Inscr. Grut. 750, 6; August. C. D. 3, 5; 15, 23; Dig. 30, 15, § 1; 40, 12, 3, § 2; cf. Plin. ap. Charis. p. 103 fin. P.; filiis, Enn. d. Prisc. l. l.; Plaut. Stich. 4, 1, 61; id. Poen. 5, 3, 9; Front. Strat. 4, 3, 5; Liv. 38, 57, 2; Just. 7, 3, 3; Auct. B. Alex. 33, 2. - filia familias (filiafamilias) : fille de famille (fille qui a son père). - pinus, silvae filia nobilis, Hor. C. 1, 14, 12 : le pin, noble enfant de la forêt. --- cf. Mart. 14, 90. - Massilia Graium filia, P. Nol. Carm. 21, 305 : Marseille, fille des Grecs. - o matre pulchra filia pulchrior, Hor. C. 1, 16, 1 : ô fille plus belle que ta mère, pourtant belle.* * *Filia, filiae, Fille.\Filia iam matura viro. Virg. Bonne à marier.\Nubilis. Ouid. Idem. Mariable.
Dictionarium latinogallicum. 1552.